2009 yılı 10 Kasım günü Şam’daydım. Görkemli opera binasında Atatürk için Güneş Ülke Anadolu isimli eserimi seslendirirken, Arap sanatseverlerle bir kez daha birlikte olmuştum. Konser salonu önünde kuyruklar oluşmuş, konser defalarca alkışlarla kesilmişti. Suriyeli dinleyici ne kadar da bize benziyordu.
Konser sonrası kulis kapısının önünde neredeyse tüm salonla konuşmuş, sohbet etmiştim. Arap basını konseri büyük haber olarak verirken, Suriyeli sanatseverlerle hemen orada dost oluvermiştim.
Ertesi gün Şam’da unutulmayacak bir gezi yapmış, Sinan’ın en güzel eserlerinden Süleymaniye Külliyesini gezmiş, devasa Emevi Camii yanında Selahattin Eyyubi türbesini ziyaret etmiştim. Şam, Kapalıçarşı’sı, karmaşık sokakları, güler yüzlü insanı, “İstanbul’dan mı geldiniz” diyerek bizi adeta kucaklayan esnafı ile ne kadar bizden, sıcacık bir Ortadoğu kentiydi.
Şimdi Şam’la gönül bağımız dışında tüm bağlarımız kopmuş… Hemen yanı başımızda iç savaşın içinde hırpalanmış insanları ile ne kadar hüzünlü bir manzara… Suriye, Suriye’nin can dostu insanları ile tekrar barış içinde olacağımız günler biraz uzak gibi…
Ancak her zaman söylediğim gibi… Umut olmadan sanat olmuyor. Sadece Suriye değil, tüm Ortadoğu’nun barış içinde yaşadığı günler yakın diye düşünmek istiyorum. Akıl, bilgi ve inancın doğduğu topraklarda barış olsun diliyorum. Saygılarımla.
