Biz hiçbir karşılık beklemeden elinde bağlaması ile köy köy dolaşıp kıraathanelerde sobanın başına sandalye çekip oturup bağlama çalan insanların evlatlarıyız. Halk ozanlarının evlatlarıyız. Bizim hiçbir yer ve konser mekanı kaygımız olmamalı. Dediğim gibi sokağın ortası konser salonudur. Çünkü müzik hayatın kendisidir…

Yaz aylarında tatil benim için özgürce gezmektir… Bildiğim ve sevdiğim yerleri tekrar tekrar ziyaret ederek, bugünkü aklımla yeni şeyler keşfetmektir… Tatil benim için sadece deniz ve güneş değil, sevdiğim şehirlerdir, hiç tanımadığım insanlarla tek bir sözcükle, bir “merhaba” ile tanışmaktır. Bu yıl tatilimin büyük bir bölümünü İstanbul’un tarihi yarımadasında geçiriyorum… Gezdiğim sokakları bir kez daha geziyorum,…

3 Temmuz 2000’den bu yana tam 14 yıl olmuş Kemal Sunal’dan ayrı düşeli… Farkında bile olmamışız geçen zamanın… Tıpkı 27 yıl önce aramızdan ayrılan Adile Naşit gibi… Tıpkı 15 yıldır yeni bir bestesini duyamadığımız Barış Manço gibi… Neden onları çok sevdik hiç düşündünüz mü? Neden onları ailemizden biri gibi gördük… Neden yerlerine kimsecikleri koyamadık? Çünkü onlar…

Onlar Anadolu’nun dört bir yanında rastladığımız, dikkat etmediğimiz, bazılarımızın küçümsediği, sessizce yaşayan insanlardı. Cumhuriyet tarihimizin en büyük maden kazasını, büyük bir felaketi yaşadılar. Bizler ne kadar üzülsek, içimiz yansa da o korkunç olay onları yaktı kavurdu, kalanların tüm yaşamlarını tarumar etti. Kimi ekmek parası için girdiği o karanlık tünellerde canını verdi, kimi yaşamla ölüm arasında…